این هنرپیشه صاحب پررنگ ترین حضور یک بازیگر مرد در لباس زنانه در سینمای ایران بود.«اکبر عبدی» در فیلم پرحاشیه و خبرساز «آدم برفی» به کارگردانی داوود میرباقری، نقش جوانی به نام «عباس» را بازی می کرد که طی اتفاق هایی لباس زنانه پوشید و البته همین زنانه پوشی، حاشیه های فیلم را دوچندان کرد.

سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مکمل، جایزه هیات داوران سی امین جشنواره بین المللی فیلم فجر برای بازی درخشان «اکبر عبدی» بود. او در فیلم «خوابم میاد» به کارگردانی «رضا عطاران» نقش مادر شخصیت اصلی فیلم را بازی می کرد. بازی درخشان اکبر عبدی در نقش مادرف این فیلم کمدی را به یکی از پرفروش ترین فیلم های سال تبدیل کرد.

بازیگر سریال دودکش می‌گوید دلش نمی‌خواست پس از ۱۷ سال دوستی با محمدحسین لطیفی شانس بودن در کار او را از دست بدهد.

امیرحسین رستمی معتقد است آدمی خوش شانس است. او می‌گوید کارنامه‌اش پر است از همکاری با کارگردان‌های نام آشنا و معتبر سینما و تلویزیون که کار کردن با آن‌ها برایش تجربه‌های ویژه‌ای محسوب می‌شود. بازی درفیلم‌های سینمایی چون «رئیس»، «خاک آشنا» و «بوسیدن روی ماه» و سریال‌هایی مثل «وضعیت سفید»، «نون و ریحون»، «شمس‌العماره» و «مرد هزار چهره» نمونه‌هایی از حضور او در این دو مدیوم است، هر چند او دو نمایش «کمی بالا‌تر» و «کلمه، سکوت، کلمه» را هم در زمینه بازی در صحنه تئا‌تر تجربه کرده است.
او این شب‌ها سریال دودکش را روی آنتن شبکه یک سیما دارد، سریالی که رستمی تعلق خاطرخاصی به آن دارد و می‌گوید نمی‌توانسته به راحتی از حضور در کنار محمدحسین لطیفی بگذرد.
«دودکش» داستان دو خانواده را روایت می‌کند که زندگی ساده‌ای دارند و یک قالیشویی را اداره می‌کنند، اما هر بار ماجرا‌ها و مسائلی برای آن‌ها اتفاق می‌افتد.

هومن برق‌نورد، بهنام تشکر، سیما تیرانداز، نگار عابدی، الناز حبیبی، جواد عزتی، محمدرضا شیرخانلو، یاس نوروزی، رونیکا محمدی، نصرت میرعظیمی، سیدرضا حسینی و نوید خدا‌شناس دیگر بازیگران این سریال هستند.

در ادامه بازیگر نقش بهروز سریال «دودکش» با ما از حضورش در این سریال و اتفاقاتی که سال ۹۲ را با آن‌ها شروع کرد می‌گوید.

شما قول داده بودید که سال ۹۲ حضور بیشتری در کارهای طنز داشته باشید. فکر می‌کنم «دودکش» سرآغازخوبی برای این اتفاق بود.

بله، من سال گذشته در سریال‌های ملودرام زیادی حضور داشتم و دوست داشتم که در سال ۹۲ بیشتر در آثار طنز دیده شوم. خوشبختانه این اتفاق با یک سریال طنز قوی به نام «دودکش» آغاز شد و از جایی که من سرم برود قولم نمی‌رود، همانطور که دیدید با یک سریال طنز در سال جدید کارم را شروع کردم. خوشبختانه تیم خوبی برای ساخت «دودکش» دور هم جمع شدند. این سریالِ طنز پیژامه‌ای نیست و بازیگران خوب تلویزیون و تئا‌تر دور هم جمع شدند. امیدوارم خاطره خوبی برای مردم باقی بماند البته چند اتفاق غافلگیر کننده دیگر هم امسال برای من افتاد که به مرور می‌گویم.

«فراموشی» هرچند بیش از حد طولانی است و زمان 126 دقیقه‌ای این فیلم که به مدد داستان‌های فرعی و وقایع پیرامونی تلاش شده تا این حد استمرار یاید، حداقل 15 دقیقه قابلیت تخفیف داشت و از این منظر، چنین تصور می‌شود خالق این اثر می‌توانست با عبور از برخی حاشیه‌ها که تنها ریتم داستان را کند می‌کند، مخاطب را بیشتر با خود همراه سازد و به خصوص فلش بک و فلش فورواردها و بازگشت به گذشته و حال را در بستر زمانی محدودتر یا سریع تری در نظر بگیرد.

بر اساس آنچه در دیگر نقدها آمده، «فراموشی» درباره ی ذات هویت است، موضوعی رایج در کارهای علمی تخیلی سطح بالا. آیا یک فرد به واسطه ی دی ان ای/ DNA خود تعریف می شود؟ یا مجموعه ی خاطرات شخص هستند که او را تعریف می کنند؟ چه چیزی ذات اصلی بشر بودن را تشکیل می دهد؟ فیلم های «سفرهای ستاره ای/Star Trek» (به ویژه در «نسل بعد/ The Next Generation ») به دفعات به این سؤال اشاره می کند، مانند آنچه در بازسازی جدید مجموعه ی « Battlestar Galactica » اتفاق می افتد. «فراموشی» علاوه براین به دیگر موضوعات رایج در فیلم های علمی تخیلی نیز اشاره ای دارد. اما من در این نوشته چیزی از آنها نمی گویم، به این دلیل که اشاره به آنها می تواند به نوعی موجب لو رفتن داستان بشود. داستان فیلم چند نکته ی غافلگیری هم در خود دارد.

سال 2077 است. زمین به یک زباله دانی متروک و بایر تبدیل شده است. این امر نتیجه ی نبردی میان انسان ها و موجودات فضایی است که 60 سال قبل رخ داده است. بشریت جنگ را برده اما زمین را از دست داده است. نجات یافتگان به سیاره ی تیتان فرار کرده اند و آنجا یک منطقه ی مهاجرنشین ساخته اند.

 رسم شده که اولین سریال رمضانی که بعد از افطار روی آنتن می‌رود حسابی بگیرد و پربیننده شود. البته نمی‎گوییم سال 92 اینطور نبوده اما اینکه "دودکش" با پخش در ساعت 22:30 به عنوان آخرین سریال جدول پخش رمضانی اینطور مورد استقبال قرار بگیرد، دیالوگ‎ها و تکه‌کلام‌هایش بین مردم باب شود و مخاطبان از مهماندار گرفته تا مسافر در هواپیما با بازیگرش عکس یادگاری بگیرند، یک‌جورهایی ضد عادت است.

گویا عوامل این سریال از محمدحسین لطیفی کارگردان تا محمدرضا شیرخانلو بازیگر کودک کارشان را بلد بوده‌اند. "معمولی" بودن کار ساده‎ای نیست؛ اینکه فیروز و بهروز و عفت و عالیه و نصرت و افروز اینطور شبیه ما یا اقواممان شوند و آنها را از خودمان بدانیم، کار ساده‌ای نیست.

از همین رو خواستیم نشستی با حضور اکثریت عوامل سریال برگزار کنیم که اگر کارها مجال می داد محمدحسین لطیفی کارگردان، بهنام تشکر و سیما تیرانداز و نگار عابدی بازیگران کار هم می توانستند در نشست ما شرکت کنند و جمع همه جمع می‌شد.

البته این نشست با حضور زینب تقوایی تهیه‌کننده، برزو نیک‌نژاد و حسن وارسته نویسندگان، آریا عظیمی‌نژاد آهنگساز، هومن برق‌نورد، جواد عزتی، الناز حبیبی بازیگران هم شیرین‌های خاص خودش را دارد، به ویژه اگر در میانه راه به قول برق‌نورد "استاد" شیرخانلو با مادر و برادرش هم از راه برسند! پس خواندن سطرهای بعد از این را به شما توصیه می‎کنیم.

* فیلمنامه "دودکش" در نگاه اول دارای شخصیت‌های معمولی با اتفاقات معمولی است؛ سهل و ممتنع. از طرفی ممکن است روایت یک زندگی معمولی از آدم‎هایی که انگار مدت‌ها است می‌شناسیمشان ساده به نظر بیاید و از طرف دیگر این ریسک همراه گروه است که آیا سریال می‌گیرد و مردم از این کار استقبال می کنند یا خیر! آیا این ترس زمانی که فیلمنامه را می نوشتید یا زمانی که آن را می‎خواندید تا تصمیم به تهیه‌ یا بازی در آن یا ساخت موسیقی‌اش را بگیرید، گرفتید؟

برزو نیک‌نژاد، نویسنده: فکر می کنم آدم هایی که دور این نیم دایره میز جمع شده‌اند و بخشی از وزن تیتراژ کار را شکل می‌دهند اسم‌های سنگینی دارند. قصدم هندوانه گذاشتن زیر بغل کسی نیست. ممکن است شما 100 فیلمنامه برای عزتی، برق‌نورد یا تشکر و تیرانداز بفرستید و آن را رد کنند اما فیلمنامه حداقل در این اندازه بود که من بخواهم به این افراد زنگ بزنم و دعوتشان کنم. شاید من پیش از این در سه کار از آریا عظیمی‎نژاد دعوت کرده بودم بیاید اما او قبول نکرده بود. من یک نویسنده حرفه‎ای نیستم اما به عنوان یک دستیار برنامه‌ریز حرفه‌ای دو دهه است در این مملکت کار می‌کنم. شعور فیلمنامه دارم و سال ها است انتخاب بازیگر می‎کنم. بنابراین چیزی کشکی نبوده است.